12ME fotowedstrijd
Van 1 tot 12 mei 2022 organiseerde 12ME een fotowedstrijd om de internationale bewustmakingsdag voor ME/CVS in de kijker te zetten. We riepen ME/CVS-patiënten en hun naasten op om met hun smartphone een foto te maken van iets dat hen raakt, iets wat hun omgeving typeert of iets wat een bijzondere betekenis heeft voor hen. De foto had als doel om een kunstzinnige inkijk te geven in je leefwereld als ME/CVS-patiënt. Bij de foto kon men een kort stukje tekst schrijven om extra duiding te geven. We ontvingen meer dan 40 inzendingen. Hieronder vind je het prachtige resultaat.
Christel Bijnens
Vroeger nam ik nooit foto’s …
Nu leg ik elk leuk moment vast.
Zo kan ik op mindere dagen nagenieten wanneer ik aan het recuperen ben van deze uitstap en vaak bed- of zetelgebonden ben.
Anoniem
Een prachtige tekening van een olifant, en een ghecko aan de muur. In het echt zal ik ze waarschijnlijk nooit meer zien maar hier kan ik elke dag van genieten.
Marija Bakker
Ik weet nog zo goed, dat de reden om een kat te nemen, was om mijn kids weer iets moois te geven in hun leven na de scheiding…..Iets waar je voor kan zorgen en liefde kan geven. Iets om weer van te genieten en vrolijk van te worden in een minder leuke tijd…..
Niet wetende dat ik jaren later zo ziek zou worden en dit geweldige beesie, mij dit alles nu geeft! 🥰
#kat #liefde #nooitalleen
Delphine Feyers
Toeval wil dat ik dit net heb kunnen vastleggen in onze tuin tijdens de ME/CVS week en de lopende fotowedstrijd van 12ME. In een fractie van een seconde vliegt dit kleine pimpelmeesje in en uit het kastje. Wetende dat het gat in het kastje maar 2 cm groot is. Ze zijn net als ons heel dapper.
Kelly Lemmens
Wanneer je chronisch ziek bent, leer je pas echt genieten van de kleine dingen in het leven.
Sommigen zien onkruid.
💙 Ik zie een wens 💙
Michiel Tack
Door ME/CVS ben ik grotendeels huisgebonden. Ik heb te weinig energie voor uitstapjes en zit haast elke dag in dezelfde ruimte. Daarom is het uitzicht in ons appartement zo belangrijk. Zo kan ik toch wat van de schoonheid van de natuur en seizoenen meepikken.
Annick Malfiet
Onze lievelingsbloemetjes groeien in de tuin. Ze zaaien zich uit en omringen ons… Door in het najaar de gedroogde zaden uit te schudden boven het grafje van het hondje waarvan Tine afscheid moest nemen erkennen we hoe pijnlijk het verliezen van een huisdier kan zijn, vooral wanneer je M.E. hebt en sociale contacten beperkt zijn.
Saskia De Leeuw
Vergeet ME niet
Op de foto zie je alleen mijn schaduw. Ík ben een schaduw, een schim. Dat is wat ME met mij doet.
ME overschaduwt mij – Wie ik was, wie ik ben, wie ik zou kunnen zijn.
ME maakt mij (bijna) onzichtbaar.
Toch vraag ik je:
Vergeet mij niet.
Vergeet M.E. niet.
Marianne Derksen
De dagen dat ik te ziek ben om naar beneden te gaan en me goed genoeg voel om de gordijnen een beetje open te doen. Dan zie ik het gordijn dat ik haakte voor de geboorte van onze dochter. De kleuren geven me kracht. Ze doen me denken aan een regenboog.
Anoniem
Een woordje uitleg waarom deze foto van een wespspin :
Ik ben niet zoals de anderen spinnen, ik heb veel kleur maar weinigen zien me, gevangen in mijn eigen mysterieuse web van mijn ziekte.
Winneke Elisa
De ziekte ME heeft mijn wereld compleet op z’n kop gezet. Ik moest 11 jaar geleden van de ene op de andere dag afscheid nemen van mijn hele leven zoals ik het kende.
Ook het feit dat we min of meer onze eigen arts moeten zijn door gebrek aan kennis bij medici over de ziekte ME, is de wereld op z’n kop.
Het kunstwerk van Sleman Bdewi (yoga kat in kopstand), laat dat op een luchtige manier zien en hangt in mijn dagkamer.
Een kamer die volledig verduisterd kan worden en ik heen kan vluchten als de geluiden in mijn eigen slaapkamer teveel zijn. Gewoon even een fijne andere plek in mijn eigen huis met een bed en creatief hoekje voor een goed moment.
Anoniem
Deze groene vriendjes staan in mn slaapkamer, zo heb ik toch wat gezelschap. Helaas geeft buiten zijn te veel prikkels en is bezoek/mensen om me heen te zwaar. 🌺🌿
Anoniem
Moe van pijn
Moe van piekeren
Moe van waardeloos gevoel
Moe van mensen te moeten missen
Moe van te doen alsof
IK BEN GEWOON ZO MOE💙
Dascha Eliza
Deze lifesavers heb ik altijd binnen handbereik. Zonder m’n koptelefoons, en de geluiddempende ruimte waar ik lig, zou m’n leven hels zijn. Voor een toch wat mooi uitzicht, draagt dit hertje ze voor me in stijl op de momenten dat ik ze niet nodig heb.
Christel Bijnens
Fysiek op reis gaan lukt me helaas niet meer.
Daarom heb ik geleerd om te “reizen in mijn hoofd”.
Door foto’s van vroeger te herbekijken, via foto’s van vrienden/familie mee te reizen of te genieten van dit schilderij dat ik mezelf cadeau gaf.
Dit schilderij doet me dromen van vrijheid en onafhankelijkheid. Een mobiel huis om de wereld te verkennen en te genieten van onverwachte landschappen en ontmoetingen.
Om even uit te stappen bij een mooi plekje of me als een slak in mijn huisje terug te trekken als ik rust nodig heb.
Eva Loena
Geschiedenis en taal zijn mijn dada’s.
Dat weerspiegelt zich in mijn kalenders.
Die met historische kaarten is blijven steken op de dag dat mijn leven stil bleef staan. De poëziekalender die ik nu gebruik, volgt mijn leven dag per dag.
Tijd werkt anders als je ziek bent.
Anoniem
6 jaar, nog zo klein… Maar soms is zij juist degene die ziet wat haar moeder nodig heeft…
Kristien De Vos
Als moeder en mantelzorger voel je enorm veel onmacht … maar met aangepaste gerechtjes en heel veel liefde probeer ik hen te ondersteunen !! 💙💙💙
Anoniem
Deze kleurrijke reisherinnering staat in schril contrast met de donkere kamer waarin ik leef, maar ze hangt sinds onze verhuis wel op de plek vlak naast mijn bed die ervoor zorgt dat ik na jaren terug zelf het kleinste kamertje kan bereiken. Over lichtpuntjes gesproken #vrijheid
Olli N Cindy
Mijn hond raakt me elke dag.
Hij laat me zien dat powernaps zinvol zijn. Dat “je rust nemen” moet. Dat slapen er gewoon bij hoort. Dat ME-time en me-time elkaar mogen aflossen. Hij is m’n beste vriend, in goede en slechte dagen.
Anoniem (Winnaar🥇)
Deze bloedende hartjes staan symbool voor het verlies van mijn dromen, mijn doelen, om wat ik kon en om wie ik was.
Martine Brandt
Deze foto is zeer typerend voor mijn geïsoleerde bestaan. Ik leef grotendeels in het donker, vergezeld door katten. Op sommige dagen piept de zon door een kier naar binnen.
Dit is ME.
Delphine Feyers
Jules wou ook graag meedoen met de fotowedstrijd van 12me.
No words needed 🐰💞
Francien Panneman
De wolken razen voorbij maar ik zit bij te komen van niks doen
Anoniem
Van een van mijn dierbare lotgenoten kreeg ik ooit deze sterrensokken. Vanaf dat moment ben ik ze bewust als bedsokken gaan gebruiken, waardoor ik dagelijks, vooral ‘s nachts op een bijzondere wijze met haar was verbonden. Helaas is zij kortgeleden overleden en heb ik nog best wel moeite om dit te verwerken. Toen ik laatst deze dierbare foto o.a. met mijn ME vrienden heb willen delen kwam ik er tot mijn verrassing achter dat ik niet de enige ben die deze sterrensokken heeft mogen ontvangen, zodat ik mij nu ook met hen op een bijzondere manier verbonden voel!
Sanna Jonkhart
Op tafel brandt een kaarsje en klinkt mijn gemengd gebed van dankbaarheid en vrees: Dank U voor de mooie aangepaste woning die binnenkort wordt opgeleverd en de mensen die ons helpen. Alstublieft, laat me ook na de verhuizing goed genoeg blijven om er voor mijn kinderen te zijn.
Anoniem
De zachte gloed van de aarde in het donkere universum van mijn kamer. De maan leek vroeger ook onbereikbaar voor de mens. Wie weet op een dag zet ik weer voet in de echte wereld… Tot dan blijf ik reizen in mijn hoofd.
Giada Da Ros
Living with MECFS doesn’t allow me to go out much. I am lucky enough to have a summer house on the beach in the South of Italy. I take many pictures of the ever-changing seascape. It soothes my soul and helps me recover.
Anoniem
Ik leef in het donker om mijn eigen licht te kunnen zien en dit te delen via eigen bedachte creaties voor een ieder die wel wat steun en liefde kan gebruiken. Hierbij zijn een andere mensen mijn handen.
Loes Talma
🦋 Meimaand is de maand waarin ME-patiënten vieren dat ze in elk geval elkaar nog hebben.
🐬 De maand waarin het onbegrip, de gebrekkige zorg, het negeren, ze minder deert.
🐳 Omdat wij in elkaar geloven.
Doreen Assink de Graaff
Zo.n uitzicht verzacht toch wel de pijn en verdriet van het moeten liggen.
Anoniem
Komkommerkruid , een ruwharig sterk plantje met mooie blauwe bloem. Deze in onze moestuin is onverwoestbaar, doorstaat de koude grillige winter, maar keert ieder jaar prachtig terug en siert onze tuin. Een echte vechter, net zoals wij 💪💪
Evelien Van Den Brink
Ik heb al 24 jaar ME en ben te ziek om naar buiten te gaan, de natuur in. Gelukkig heb ik heel lieve mensen om me heen die me vaak bloemen geven. Zo komt de natuur naar mij toe en kan ik er vanuit mijn bed toch van meegenieten
Maristella Still Alive
I often wonder what is beyond a wall, real or metaphorical; and above all I wonder if there are new horizons and hopes behind it (Maristella Cannalire)
I often wonder what’s beyond a wall, be it real or metaphorical; and above all I wonder if there are new horizons and hopes behind it.
Anoniem
Het enige wat mij overeind houdt in deze veel te drukke en snelle wereld zijn mijn katjes. Dagdagelijkse crash in de zetel met hen terwijl de wereld verder voorbij raast. De liefde van een dier stopt niet na totale uitputting van het baasje. Waar mensen ons in de steek laten zijn zij er nog altijd.
Maristella Still Alive
My beloved Felicia and I, exhausted but happy 😍🌻🌈
Anoniem
Het vergeet-me-nietje is de ME patiënt. De bloem is hoe de wereld ons ziet; perfect, geen kwetsuren, er lijkt niks aan de hand. Dit is wat men vaak gelooft. De reflectie is de realiteit van leven met ME, wat veel mensen niet (willen) zien: vaag en onscherp door alle symptomen.
Anneke Kootstra
Mijn hondje Cooper, hij zorgt voor afleiding, knuffels en is ondanks zijn leeftijd (8mnd) stil als ik moet rusten. Hij zorgt voor afleiding in mijn geïsoleerde leven.
Astrid Spoor
Pt Grimaud was jaren ’thuiskomen’. Na 2003 door ME onuitvoerbaar.’Ons’ stekje: op het strand,vlakbij een zeilschool.
Op 2 olievaten ‘école de voile’, openingstijden etc. geschilderd, alsof het vaten van daar zijn. Grimaud in onze achtertuin nu, het raakt me nog steeds.
pipperdepippa
Our dogmum is always at home, because she has ME/chronic fatigue syndrome. It makes her world a lot smaller, but she always says that our dogdad, the kids, grandma and we, bring joy to her life. So when she has no more energy left, we just cuddle with her and that comforts and makes her happy
boef_jee
Deze tulp staat voor mij symbool voor het aan de zijlijn staan. Aan de buitenkant niets te zien maar toch anders dan de rest van de grote groep. Niet mee kunnen komen. Van een afstandje toekijken maar er geen onderdeel van kunnen uitmaken en achterblijven.
Anoniem
Let your dreams blossom
De lente is sinds ik ziek ben een zwaar seizoen voor mij: Horen/zien hoe alles weer tot leven komt terwijl je in een donkere/stille kamer ligt.. Dit voorjaar heb ik, vanuit de achtertuin, eindelijk mogen genieten van deze mooie bloesemboom. #geluksmoment
Ingrid Van Mossevelde
